Historia 24

Wrak zatopionego Titanica został odnaleziony we wrześniu 1985 roku na znacznej głębokości 3800metrów. Na badanie jego szczątków i ustalenie przyczyny jego katastrofy poświęcono bardzo dużo czasu. Wiele o tej tragedii opowiedzieli pasażerowie tego okrętu, którym udało się przeżyć. Wrak Titanica niestety z powodu niszczących sił znajdował się w bardzo złym stanie pomimo tego w połowie osiemdziesiątych lat udało się za pomocą specjalnych robotów dotrzeć do jego wnętrza. Z wstępnych oględzin wynikało, że zachował się on w prawie idealnym stanie. Od czasu odnalezienia wrak Titanica stał się swego rodzaju atrakcją turystyczną co w dużej mierze martwi naukowców gdyż podwodne wycieczki w tamto miejsce przyśpieszają tylko niszczenie okrętu. Brakuje także wielu części z wraku które zostały zabrane przez amatorów takich eskapad jako pamiątki. Naukowiec, który odkrył wrak jako pierwszy uznał go, iż jest to zbiorowa mogiła, która powinna pozostać nienaruszona i złożył na nim tablicę która upamiętnia ofiary pochłonięte przez tą katastrofę.

Model został pomalowany i w efekcie symulacji komputerowej powstał posąg, jaki mógł powstać przed 4000 lat. Tożsamość Sfinksa stanowi jeszcze jedną tajemnicę, której odkrycie wskazałoby jego powstanie. Inną jest materiał, z którego został wykuty: fundament zbudowano z twardego wapienia, środkowa warstwa zmienia się od twardej do miękkiej, natomiast głowa została wykonana z mocnego budowlanego kamienia, który lepiej opierał się działaniu czasu niż tułów. Na podstawie tych danych można przypuszczać, że głowa została wykuta później i dodana do istniejącego już posągu. Niektórzy sądzą, że pochodzi on sprzed 9000 lat, czyli jest znacznie starszy od najstarszej egipskiej dynastii. Jednak dowody archeologiczne wskazują na inne koncepcje. Sfinksa otaczają setki grobowców. Piramid, łodzi i posągów. Ich wygląd wskazuje na pochodzenie z czasów Cheopsa, Hefrena i Mekerinosa. Położenie, otoczenie, kształt i postawa wskazują, że powstał za czasów IV dynastii. Dodatkowym dowodem jest ustawienie w pobliżu piramidy Hefrena, co może dowodzić, że powstał na jego rozkaz. Dowody takie określa się na podstawie rachunku prawdopodobieństwa.

Herkules jest to najmłodszy syn Zeusa. Herkules jest szczególnym dzieckiem, ponieważ nie jest on bogiem, ponieważ jego matką była zwykła kobieta natomiast ojcem Zeus. Herkules odziedziczył pewne moce po swoim ojcu mianowicie miał on nadludzką sile i nie mogła mu nikt w niej dorównać. Była to bardzo ważna bron, ponieważ dzięki niej mógł bronić się przed Herą i jej wys. Mógł bronić nie tylko siebie, ale też innych ludzi, ponieważ często bogowie zsyłali na nich demony, aby ich męczyli. Herkules wychowywał się na ziemi i był bardzo z ludźmi związany nic wiec nic dziwnego ze stawał w ich obronie. Herkules od najmłodszych alt musiał świadczyć bogom a w szczególności Herze, która chciała go zabić. Już jako niemowlę miał podrzucone do kołyski węże, które maiły go zabić jednak stało się zupełnie inaczej i to on ej pokonał. Herkules znany jest w szczególności z dwunastu prac, które miał przejść, aby trafić na Olimp. I oczywiście wszystkie ej wykonał samodzielnie. Jedyną jego bronią była siła i spryt.

Watek słynnego Titanica opiera się na romansie siedemnastoletniej wówczas Rose i Jacka obieżyświata pochodzącego z biednej warstwy społecznej. Dziewczyna znudzona monotonią życia i wizją poślubienia niekochanego mężczyzny postanawia popełnić samobójstwo skacząc ze statku. Przed tym tragicznym krokiem ratuje ją Jack Dawson, chłopak z dolnego pokładu. Dostaje on podziękowanie za dowagę od narzeczonego panny Rose a ona sama otrzymuję piękny brylant zwany Sercem Oceanu. Jednak pomiędzy dziewczyną a Jackiem nawiązuje się zakazany romans. Zakochani spotykają się potajemnie, gdy jednak prawda wychodzi na jaw narzeczony Rose pragnie zrobić wszystko żeby pozbyć się rywala. Wielka miłość niestety kończy się tragicznie. Rose wyskakuje z szalupy by być przy ukochanym. Niestety dryfując w lodowatym oceanie Jack ginie. Po latach Rose jako staruszka opowiada tragiczną historię statku mówi o swojej wielkiej miłości która trwała tak krótko. Klejnot ofiarowany jej w tamtym czasie wyrzuca do oceanu twierdząc że tam jest jego miejsce.

Oprócz kilkunastu ekranizacji popularnego Titanica powstało także wiele innych wyrażeń tej katastrofy. Watek ten zaistniał nawet w branży muzycznej gdyż słynny zespół Lady Pank stworzył na jego podstawie swój utwór „Zostawcie Titanica” który w krótkim czasie podbił serca milionów słuchaczy. Utwór ten niesie za sobą specjalne przesłanie. Także w sztuce znalazł on swoje wyrażenie gdyż słynny rysownik Don Rosa przedstawił go w swoich pracach. O Titanicu pisano wiele książek, tworzono poezje czy też tą smutną a zarazem tragiczną historię przekazywano w ustnych podaniach lecz zawsze wzbudza ona zaciekawienie słuchaczy. Jeszcze przed katastrofą Titanica powstała opowieść o wypadku innego parowca która bardzo przypomina jego historię, różni się tylko parę szczegółów i liczba ofiar. Statek ten także zderzył się z lodową górą prawie w tym samym miejscu, na nim także było zbyt mało łodzi ratunkowych Jednak nie wiadomo jakie powiązanie łączy te dwa statki, czy po prostu był to czysty przypadek.

Amon opuszczał swoja rezydencję podczas wielkiego święta, jakim było Opet. Barka, którą podróżował niesiona była na ramionach kapłanów. Powrót natomiast odbywał się rzeką. Barki były pięknie rzeźbione, dekorowane złotą blachą i instrukcjami. Amon natomiast wyobrażany był jako człowiek o baraniej głowie. Wzdłuż trasy, ustawione były kramy z jedzeniem, winem i piwem a wszystkie pięknie przystrojone. Tłum wiwatował na część przepływającego rzeką orszaku, śpiewał pieśni i hymny. Po przybyciu do świątyni orszak składał ofiary, barki zaś zostawiano w przeznaczonych dla nich kaplicach. Tylko barkę Amona ustawiano w świątyni. Dla potwierdzenia władzy faraona i jego statusu społecznego w Sali Wielkiego Boga odgrywano rytualne sceny. Sam król towarzyszył Amonowi w tajemniczych pomieszczeniach świątyni. Tutaj dzięki rytuałom kadzidlanym król jednoczył się z bogiem i zyskiwał nowe życie a także odrodzenie się władzy. W świątyni znajdowała się również komnata poświęcona Mut, bogini Nieba. Miała ona swoje wyrocznie, do których przybywały ciężarne kobiety by otrzymać znak czy poród zakończy się pomyślnie.