Historia 24

Ta sama zasada tyczyła również Sfinksa. Egiptolodzy przypuszczają, że ochrona piramid nie była podstawowym jego zadaniem. Stał on na granicy światów, tworząc dialog między żywymi a umarłymi. Posąg miał uosabiać zmarłego faraona, który nadal miał wpływ na codzienne życie swego ludu. W grobowcach znajdowano posągi poświęcone duchom. Podobne były do mumii i przypominały postać zmarłego. Często stały na widocznym miejscu, kiedy mumie były ukrywane. W dniu pogrzebu miejsce spoczynku zmarłego było zamykane i nikomu nie wolno było wejść do komnaty przeznaczonej dla ducha. Zatem figura zmarłego stawała się symbolem osoby pochowanej i ją to można było odwiedzać i oddawać cześć. Troska o posąg oraz składane ofiary miały przyczynić do sprowadzenia łask na ofiarodawcę. Posągi były święte, a kapłani odprawiali przed nimi różne rytuały. Najważniejszym rytuałem pogrzebowym była ceremonia otwarcia ust. Zmarły po przejściu do zaświatów przez otwarte usta miał wypowiedzieć odpowiednie zaklęcie. Po zakończeniu wszystkich ceremonii posąg zmarłego miał zastępować jego ciało. Były to widoczne pamiątki po zmarłych osobach. W figurach tych mieszkały duchy zmarłych, które przemieszczały się między dwoma światami. W ścianach grobowców wykuwano nisze, które były drzwiami pomiędzy tymi dwoma światami. Z uwagi na wygląd i ustawienie, niektórzy naukowcy twierdzą, że Sfinks pełni rolę posągu grobowego, ponieważ budowle, które go otaczały sprawiały, że można było na niego patrzeć wyłącznie od przodu. W świątyni przed nim można było składać ofiary bogu słońcu i królowi.