Historia 24

Specjaliści mają jednak inną opinię: Różnorodne rozgrywki polityczne były stosowane od dawna. Najprostszym i najskuteczniejszym wyjściem było pozbycie się rywala poprzez jego uśmiercenie, a Totmez nie był następcą tronu. Zabił on starszego brata, który miał zostać królem Egiptu. Wymyślił, więc tę historię, by udowodnić, że został wybrany przez Horusa. Totmez stworzył wokół Sfinksa coś na wzór współczesnego parku narodowego. Totmez oczyścił i odbudował ściany, które chroniły starożytny posąg. Został on także pomalowany, aby być bardziej efektownym. W oczach starożytnych Egipcjan Sfinks był wyidealizowanym wizerunkiem człowieka i boga. Był strażnikiem płaskowyżu, przekazywał także informacje między światem żywych a umarłych. Ludzie wierzyli w boskie pochodzenie faraonów tak samo, jak wierzyli w swoich wszystkich bogów. Mieli oczywiście do tego prawo, lecz nam, współczesnym dość trudno zrozumieć pewne kwestie, chociaż wiele rzeczy zostało już wyjaśnionych. Zawsze intryguje to, co nie jest niejasne i tajemnicze.

Ta sama zasada tyczyła również Sfinksa. Egiptolodzy przypuszczają, że ochrona piramid nie była podstawowym jego zadaniem. Stał on na granicy światów, tworząc dialog między żywymi a umarłymi. Posąg miał uosabiać zmarłego faraona, który nadal miał wpływ na codzienne życie swego ludu. W grobowcach znajdowano posągi poświęcone duchom. Podobne były do mumii i przypominały postać zmarłego. Często stały na widocznym miejscu, kiedy mumie były ukrywane. W dniu pogrzebu miejsce spoczynku zmarłego było zamykane i nikomu nie wolno było wejść do komnaty przeznaczonej dla ducha. Zatem figura zmarłego stawała się symbolem osoby pochowanej i ją to można było odwiedzać i oddawać cześć. Troska o posąg oraz składane ofiary miały przyczynić do sprowadzenia łask na ofiarodawcę. Posągi były święte, a kapłani odprawiali przed nimi różne rytuały. Najważniejszym rytuałem pogrzebowym była ceremonia otwarcia ust. Zmarły po przejściu do zaświatów przez otwarte usta miał wypowiedzieć odpowiednie zaklęcie. Po zakończeniu wszystkich ceremonii posąg zmarłego miał zastępować jego ciało. Były to widoczne pamiątki po zmarłych osobach. W figurach tych mieszkały duchy zmarłych, które przemieszczały się między dwoma światami. W ścianach grobowców wykuwano nisze, które były drzwiami pomiędzy tymi dwoma światami. Z uwagi na wygląd i ustawienie, niektórzy naukowcy twierdzą, że Sfinks pełni rolę posągu grobowego, ponieważ budowle, które go otaczały sprawiały, że można było na niego patrzeć wyłącznie od przodu. W świątyni przed nim można było składać ofiary bogu słońcu i królowi.

W mitach egipskich uwidacznia się odwieczny konflikt dobra i zła. Gdy zmęczony rządami Re przekazuje władzę swemu synowi Ozyrysowi, zazdrosny brat nie waha się by go zamordować i przejąć panowanie nad tronem. Walka między braćmi Ozyrysem i Setem jest najstarszym konfliktem bratobójczym w historii. Za czasów rządów Ozyrysa panował dobrobyt i porządek. Bóg ten przedstawiony jest z insygniami królewskimi-koroną, berłem, biczem. Młodszy brat Set nie cofa się przed niczym by zdobyć władzę. Zabija starszego brata w Nedit. W chwili śmierci dusza jego schroniła się na księżycu, jednak Set przybiera postać byka i pożera księżyc. Zgodnie z mitem Set poćwiartował ciało Ozyrysa na czternaście części i rozrzucił na terenie Egiptu. Izyda zebrała rozrzucone szczątki Ozyrysa, a Anubis złożył je i zabalsamował ciało. Wszędzie gdzie spadły powstały ośrodki kultu dobrego boga. Set staje się uosobieniem upadku, zła, gniewu i chaosu. Jako uosobienie zła przedstawiony jest w postaci stwora lub w postaci człowieka z głową zwierzęcia.