Historia 24

Utworem powstałym na wygnaniu jest „Alarm” Antoniego Słomińskiego. Swoja formą nawiązuje on do prawdziwych alarmów przeciwlotniczych, jakże często ogłaszanych w Warszawie. Twórca podzielił swe dzieło na 3 części. Pierwsza zwana jest opisową. Podmiot liryczny przedstawia sytuacje w mieście po ogłoszeniu alarmu. Skupia się także na reakcjach ludzi. W tej części wiersza kompozycyjną klamrę stanowi fragment autentycznego komunikatu. Wiedza osoby mówiącej w wierszu jest ograniczona. Rzeczywistość odbiera tylko za pomocą zmysłów: słuchu i wzroku. Swą uwagę koncentruje na wydarzeniach, w których bierze udział. Jest prawdopodobnie jednym z mieszkańców Warszawy, kryjącym się przed bombardowaniem. Sytuację tą przedstawia w formie utworu lirycznego. Ukazuje spadające bomby, dźwięk syren, zachowanie ludzi w chwili zagrożenia. Zastosowano tu środek stylistyczny zwany onomatopeją, czyli odpowiednio dobrane dźwięki w celu wydobycia efektów akustycznych. Druga część wiersza ma charakter apelu. Wzywa do obrony miasta Warszawy. Aby zachęcić Polaków do walki z najeźdźcą autor powołuje się na zwycięskie bitwy Napoleona pod Wagram i Jeno. W ten sposób chce dodać obrońcom i nadziei w możliwość zwycięstwa. Trzecia część wiersza jest typowo refleksyjna. Przedstawione obrazy kontrastują z opisem bombardowanej Warszawy. Sytuacja oddalenia poety budzi jego troskę i tęsknotę za Ojczyzną. Wizja poety jest prorocza. Zapowiada zniszczenie miasta. Refleksja poety jest protestem przeciwko wojnie.