Historia 24

Watek słynnego Titanica opiera się na romansie siedemnastoletniej wówczas Rose i Jacka obieżyświata pochodzącego z biednej warstwy społecznej. Dziewczyna znudzona monotonią życia i wizją poślubienia niekochanego mężczyzny postanawia popełnić samobójstwo skacząc ze statku. Przed tym tragicznym krokiem ratuje ją Jack Dawson, chłopak z dolnego pokładu. Dostaje on podziękowanie za dowagę od narzeczonego panny Rose a ona sama otrzymuję piękny brylant zwany Sercem Oceanu. Jednak pomiędzy dziewczyną a Jackiem nawiązuje się zakazany romans. Zakochani spotykają się potajemnie, gdy jednak prawda wychodzi na jaw narzeczony Rose pragnie zrobić wszystko żeby pozbyć się rywala. Wielka miłość niestety kończy się tragicznie. Rose wyskakuje z szalupy by być przy ukochanym. Niestety dryfując w lodowatym oceanie Jack ginie. Po latach Rose jako staruszka opowiada tragiczną historię statku mówi o swojej wielkiej miłości która trwała tak krótko. Klejnot ofiarowany jej w tamtym czasie wyrzuca do oceanu twierdząc że tam jest jego miejsce.

Oprócz kilkunastu ekranizacji popularnego Titanica powstało także wiele innych wyrażeń tej katastrofy. Watek ten zaistniał nawet w branży muzycznej gdyż słynny zespół Lady Pank stworzył na jego podstawie swój utwór „Zostawcie Titanica” który w krótkim czasie podbił serca milionów słuchaczy. Utwór ten niesie za sobą specjalne przesłanie. Także w sztuce znalazł on swoje wyrażenie gdyż słynny rysownik Don Rosa przedstawił go w swoich pracach. O Titanicu pisano wiele książek, tworzono poezje czy też tą smutną a zarazem tragiczną historię przekazywano w ustnych podaniach lecz zawsze wzbudza ona zaciekawienie słuchaczy. Jeszcze przed katastrofą Titanica powstała opowieść o wypadku innego parowca która bardzo przypomina jego historię, różni się tylko parę szczegółów i liczba ofiar. Statek ten także zderzył się z lodową górą prawie w tym samym miejscu, na nim także było zbyt mało łodzi ratunkowych Jednak nie wiadomo jakie powiązanie łączy te dwa statki, czy po prostu był to czysty przypadek.

Amon opuszczał swoja rezydencję podczas wielkiego święta, jakim było Opet. Barka, którą podróżował niesiona była na ramionach kapłanów. Powrót natomiast odbywał się rzeką. Barki były pięknie rzeźbione, dekorowane złotą blachą i instrukcjami. Amon natomiast wyobrażany był jako człowiek o baraniej głowie. Wzdłuż trasy, ustawione były kramy z jedzeniem, winem i piwem a wszystkie pięknie przystrojone. Tłum wiwatował na część przepływającego rzeką orszaku, śpiewał pieśni i hymny. Po przybyciu do świątyni orszak składał ofiary, barki zaś zostawiano w przeznaczonych dla nich kaplicach. Tylko barkę Amona ustawiano w świątyni. Dla potwierdzenia władzy faraona i jego statusu społecznego w Sali Wielkiego Boga odgrywano rytualne sceny. Sam król towarzyszył Amonowi w tajemniczych pomieszczeniach świątyni. Tutaj dzięki rytuałom kadzidlanym król jednoczył się z bogiem i zyskiwał nowe życie a także odrodzenie się władzy. W świątyni znajdowała się również komnata poświęcona Mut, bogini Nieba. Miała ona swoje wyrocznie, do których przybywały ciężarne kobiety by otrzymać znak czy poród zakończy się pomyślnie.

Specjaliści mają jednak inną opinię: Różnorodne rozgrywki polityczne były stosowane od dawna. Najprostszym i najskuteczniejszym wyjściem było pozbycie się rywala poprzez jego uśmiercenie, a Totmez nie był następcą tronu. Zabił on starszego brata, który miał zostać królem Egiptu. Wymyślił, więc tę historię, by udowodnić, że został wybrany przez Horusa. Totmez stworzył wokół Sfinksa coś na wzór współczesnego parku narodowego. Totmez oczyścił i odbudował ściany, które chroniły starożytny posąg. Został on także pomalowany, aby być bardziej efektownym. W oczach starożytnych Egipcjan Sfinks był wyidealizowanym wizerunkiem człowieka i boga. Był strażnikiem płaskowyżu, przekazywał także informacje między światem żywych a umarłych. Ludzie wierzyli w boskie pochodzenie faraonów tak samo, jak wierzyli w swoich wszystkich bogów. Mieli oczywiście do tego prawo, lecz nam, współczesnym dość trudno zrozumieć pewne kwestie, chociaż wiele rzeczy zostało już wyjaśnionych. Zawsze intryguje to, co nie jest niejasne i tajemnicze.

Most jest to rozdaj konstrukcji. Obecnie jest wiele mostów, ponieważ tereny szybko się powiększają a rzeki docinają je od pozostałych części, dlatego też ludzie wznoszą ogromne budowle, które mają za zdanie położyć dwa brzegi ze sobą. Mosty są rożne, ale najczęściej wykonane z metalu. Najwięcej mostów jest we Wrocławiu, ponieważ tam jest wiele rzek. Obecne mosty bardzo różnią się do tych ze średniowiecza, ponieważ w tamtych czasach, kiedy występowała rzeka budownictwo nie było na tyle rozwinięte, aby jej przeciwdziałać i po prostu omijano ja. Były jendka mosty zwodzone, czyli rodzaj kładki, po której można było przedostać się z terenu suchego przez fosę. Mosty te były bardzo cienkie, ponieważ nie były na stale tylko były zwodzone oznacza to ze tylko w pewnych monetach były opuszczane ze względów bezpieczeństwa, ponieważ wtedy bardzo częste były napady i najazdy. Most taki obsługiwało dwóch ludzi, którzy własną silą się opuszczali lub zamykali most. Most taki występował tylko na zamkach otoczonych fosą.

Fosa jest to rozdaj solony. Fosą nazywamy teren, który jest otoczony wodą. Woda była bardzo ważnym atutem w czasach średniowiecznych, ponieważ nie tylko dostarczała pożywienia picia, ale też była systemem ochronnym. Na początku zamki były budowane bez jej użycia i często najeżdżane, ponieważ kiedy tylko przeciwnicy dostali się pod drzwi zamkowe natychmiast mogli przerwać ochronę i wejść gdzie tylko chce li, dlatego też w późniejszym czasie zaczęto zamki budować w okolicy rzek, co było bardzo wygodne, ponieważ wróg nie mógł się dostać do zamku. Woda była głęboka i czyhały w innej niebezpieczeństwa wiec dopóki nie opuszczono mostu nie można było zaatakować zamku. Fosa można powiedzieć byłą naturalną ochroną przed najeźdźcami i wspaniale spełniała swoje zdanie później jednak zamki były przebudowane i w ciągu wielu lat terenu zmieniały się, dlatego też dziś prowadzone są liczne wykopaliska po to, aby sprawdzić czy w dawnych czasach koło zamku lub jego ruin znajdowała się fosa. Tak na przykład jest z zamkiem w uniejowie.